بررسی جایگاه مفعول معه در قرآن کریم با تکیه بر معنای سیاقی آیات
آرشیو
چکیده
مفعول معه به عنوان یکی از مفاعیل پنجگانه، همانطور که از نامش مشخص است، بر همراهی میان دو امر دلالت می کند که همیشه با «واو» می آید. قرآن نیز به عنوان متنی عربی از این قاعده نحوی خالی نیست. برخی وجود مفعول معه در قرآن را رد و برخی آن را جائز می دانند. از آنجایی که عطف و معیت هرکدام موجب تفاوت در معنای اصلی می شوند؛ لذا عطف یا معیه بودن «واو» در متن قرآن باعث تفاوت در معنا و برداشت از آیه می شود. از اینرو پژوهش حاضر با روشی توصیفی-تحلیلی و باتوجه به سیاق و بافت موقعیتی آیات، سعی در بررسی این نوع مفعول در قرآن دارد. نتایج پژوهش نشان می دهد، آیات مورد اختلاف علماء در بحث مفعول معه 22 آیه است که این تعداد، مجموع مواردی است که در کتب نحوی به آن اشاره شده است. از این تعداد پس از ذکر شواهد، 16آیه سهم مفعول معه و 6 آیه سهم عطف شد که کثرت معیت به خاطر محوریت داشتن آن با توجه به سیاق و بافت موقعیتی آیه است. همچنین مشخص شد، معیار اصلی عطف و معیت مشارکت در حکم و زمان است؛ یعنی آیاتی که واو به معنای معیت بود، در حکم و زمان مشترک بودند اما آیاتی که واو عطف بودند، تنها در حکم اشتراک داشتند.Studying the status of the complement with it in the Holy Quran based on the contextual meaning of the verses
The object of ma’ah, as one of the five verbs, as its name suggests, indicates the association between two things, which always comes with “waw”. The Quran, as an Arabic text, is not devoid of this syntactic rule. Some reject the existence of the object of ma’ah in the Quran, while others consider it permissible. Since the inflection and the conjunction of each cause a difference in the original meaning, the inflection or conjunction of “waw” in the Quranic text causes a difference in the meaning and interpretation of the verse. Therefore, the present study, using a descriptive-analytical method and considering the context and situational context of the verses, attempts to examine this type of object in the Quran. The results of the study show that the verses in which scholars disagree on the subject of the object of ma’ah are 22 verses, which is the total number of cases mentioned in grammar books. Of this number, after citing the evidence, 16 verses were the object participle of the verb and 6 verses were the inflectional participle, the plurality of which is due to its centrality with respect to the context and situational context of the verse. It was also determined that the main criterion for inflectional and inflectional verbs is the sharing of meaning and tense; that is, the verses that were inflectional in the sense of inflectional were in common in meaning and tense, but the verses that were inflectional inflectional were in common only in meaning.
تبلیغات
