مهدی شمالی احمدآبادی

مقدمه: دیابت نوع دو یکی از شایع ترین بیماری های متابولیک مزمن و پیشرونده در دنیا است. پژوهش حاضر با هدف اثربخشی واقعیت درمانی گروهی بر افسردگی، اضطراب و استرس در بیماران دیابت نوع دو انجام شد . روش: پژوهش حاضر نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون- پس آزمون با گروه کنترل و دوره پیگیری بود. جامعه آماری شامل افراد مبتلا به دیابت نوع دو شهر یزد در سال 1398 بود. با روش نمونه گیری در دسترس، 22 نفر به عنوان نمونه انتخاب و به صورت تصادفی در دو گروه 11 نفری (آزمایش و گواه) جایگزین شدند. شرکت کنندگان به پرسشنامه استاندارد اضطراب، استرس و افسردگی لاویبوند، در مراحل پیش آزمون، پس آزمون و پیگیری پاسخ دادند. گروه آزمایش مداخله واقعیت درمانی را طی دو ماه در 8 جلسه 90 دقیقه ای دریافت نمودند. در پایان نیز داده های پژوهش با روش تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر و در سطح معنی داری 05/0 تحلیل شدند. یافته ها: نتایج نشان داد که میانگین نمرات افسردگی، اضطراب و استرس گروه آزمایش نسبت به گروه گواه، در مرحله پس آزمون کاهش معناداری پیدا کرده و این کاهش در مرحله پیگیری پایدار مانده است (001/0>p) . نتیجه گیری: بر اساس نتایج پژوهش، واقعیت درمانی گروهی می تواند به عنوان یک روش مداخله ای مؤثر در کاهش مشکلات روانشناختی افراد دیابت نوع دو موردتوجه قرار گیرد.

در شرایطی چون شیوع بیماری کووید 19، بسیاری از مردم نگرانی های زیادی را از جمله اضطراب بیماری تجربه می نمایند. پژوهش حاضر با هدف بررسی اثربخشی واقعیت درمانی موردی به شیوه مجازی بر اضطراب کرونا انجام شد. پژوهش حاضر ی ک مطالعه شبه آزمایشی با گروه گواه و پیش آزمون و پس آزمون همراه با گمارش تصادفی بود. جامعه آماری پژوهش حاضر شامل تمام زنان و مردان دارای اضطراب کرونای شهر اردکان در سال 1398 بودند. 18 شرکت کننده به روش نمونه گیری هدفمند انتخاب و به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش و گواه جایگزین شدند (9 نفر در گروه آزمایش و 9 نفر در گروه گواه). شرکت کنندگان به پرسشنامه اضطراب بیماری کرونا (علی پور و همکاران، 1398) در مراحل پیش آزمون و پس آزمون پاسخ دادند. گروه آزمایش مداخله واقعیت درمانی موردی به شیوه مجازی را در 6 جلسه یک ساعته و هر هفته سه جلسه دریافت نمودند، در صورتی که گروه گواه هیچگونه مداخله ای را طی مدت زمان انجام پژوهش دریافت نکرد. داده های پژوهش با روش تحلیل کوواریانس تک متغیری تحلیل شدند. نتایج نشان داد که میانگین نمرات اضطراب کرونا و ابعاد روانی و جسمی آن در گروه آزمایش نسبت به گروه گواه، در مرحله پس آزمون کاهش معناداری پیدا کرده است (001/0> p ). بر اساس نتایج پژوهش، واقعیت درمانی موردی به شیوه مجازی می تواند به عنوان یک روش مداخله ای موثر در کاهش مشکلات روانشناختی افراد دارای اضطراب کرونا مورد توجه قرار گیرد.

هدف : اگرچه شیوع ویروس کووید-19 با مشکلات روان شناختی متعددی ازجمله اضطراب کووید-19 همراه است، اما مؤلفه هایی مانند اجتناب تجربه ای و نگرش به کمک طلبی روان شناختی حرفه ای می تواند بر میزان این اضطراب مؤثر باشد. پژوهش حاضر باهدف پیش بینی اضطراب کووید-19 بر اساس اجتناب تجربه ای و نگرش به کمک طلبی روان شناختی حرفه ای انجام شد. روش : این پژوهش ازنظر هدف کاربردی و ازنظر شیوه گردآوری داده ها توصیفی و از نوع همبستگی بود. جامعه آماری پژوهش متشکل از افراد بزرگ سال شهرهای اردکان و میبد در محدوده زمانی 5 مهر تا 16 آبان سال 1399 بود. 383 نفر از افراد در یک پژوهش مجازی شرکت کرده و به ابزارهای زیر پاسخ دادند. ابزار پژوهش شامل مقیاس اضطراب بیماری کرونا علی پور و همکاران (1398)، پرسشنامه نگرش به کمک طلبی روان شناختی حرفه ای فیشر و فارینا (1995) و پرسشنامه پذیرش و عمل بوند (2007) بود. درنهایت پس از حذف پرسشنامه های پرت، 381 پرسشنامه به روش همبستگی پیرسون و تحلیل رگرسیون چندگانه و با بهره گیری از نرم افزار SPSS نسخه 24، مورد تحلیل آماری قرار گرفت. یافته ها : بین اجتناب تجربه ای و اضطراب کووید-19 رابطه مثبت معنی دار (386/0=R، 001/0>P)؛ و بین نگرش به کمک طلبی روان شناختی حرفه ای و اضطراب کووید-19 رابطه منفی معنی داری وجود داشت (320/0-=R، 001/0>P). نتایج تحلیل رگرسیون نیز نشان داد که 21 درصد از واریانس اضطراب کووید-19 از طریق متغیرهای پیش بین، تبیین می شود (212/0=R2، 001/0>P). اجتناب تجربه ای سهم بیشتری در پیش بینی اضطراب کووید-19 داشت (001/0>P). نتیجه گیری: اجتناب تجربه ای و نگرش به کمک طلبی روان شناختی حرفه ای بر میزان اضطراب کووید-19 مؤثر است.

پژوهش حاضر با هدف اثربخشی آموزش مهارت های مبتنی بر سواد عاطفی بر کاهش طلاق عاطفی و احساس تنهایی در زنان خیانت دیده انجام شد. این مطالعه با روش نیمه آزمایشی از نوع پیش آزمون- پس آزمون و پیگیری با گروه گواه انجام شد. جامعه آماری پژوهش شامل تمامی زنان خیانت دیده شهر ماهشهر بود که با استفاده از روش در دسترس تعداد 24 نفر به عنوان نمونه انتخاب شده و به صورت تصادفی در گروه آزمایش و گواه جایگزین شدند. به منظور جمع آوری داده ها از پرسشنامه طلاق عاطفی گاتمن (1995) و احساس تنهایی راسل، پیلوا و کورتونا (1980) استفاده شد. به منظور تجزیه و تحلیل داده ها از آزمون تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر استفاده شد. نتایج نشان داد که آموزش مهارت های مبتنی بر سواد عاطفی بر کاهش طلاق عاطفی و احساس تنهایی در زنان خیانت دیده تأثیر معناداری داشته است (001/0> P ). با توجه به این که زنان خیانت دیده دارای سطوح بالایی از طلاق عاطفی و احساس تنهایی هستند، بهره گیری از رویکردهای مختلف روان درمانی از جمله آموزش سواد عاطفی می تواند در بهبود طلاق عاطفی و احساس تنهایی این افراد مؤثر باشد.