درخت حوزه‌های تخصصی

در سال های اخیر محققان به بررسی اثر تصویرسازی پتلپ بر عملکرد حرکتی و اینکه چطور تصویرسازی پتلپ می تواند موجب بهبود عملکرد شود، علاقه مند شده اند. هدف این پژوهش مقایسه اثر تصویرسازی پتلپ در برابر تمرین تعادلی بر تعادل پویای سالمندان بود. شرکت کنندگان 42 سالمند مرد ساکن شهر اراک بودند. آنها براساس نمره پیش آزمون تعادل پویا به چهار گروه تقسیم شدند. برای اندازه گیری تعادل پویای افراد، از آزمون تعادل بس و ستاره استفاده شد. گروه های تمرینی همگن شامل تصویرسازی پتلپ، تمرین تعادلی، تمرین ترکیبی (تمرین تعادلی و تمرین تصویرسازی پتلپ) و گروه کنترل بودند. گروه ها به جز گروه کنترل تمرینات را به مدت شش هفته و هفته ای سه جلسه انجام دادند که مدت زمان هر جلسه تمرینی 45 دقیقه بود. از آزمون تحلیل واریانس چندمتغیره با اندازه گیری مکرر برای تجزیه وتحلیل داده ها (در سطح معناداری1 0/0≥P) استفاده شد. نتایج نشان داد گروه های تمرین ترکیبی و تمرین تعادلی بهبود معنا داری در تعادل پویای بس و ستاره نشان دادند (000/0=P ، 001/0=P، 000/0=P، 000/0=P). گروه تصویرسازی پتلپ و گروه کنترل در تعادل پویای بس و ستاره بهبود معنا داری نشان ندادند (24/0=P ، 53/0=P، 36/0=P، 28/0=P). همچنین گروه ترکیبی بیشتر از گروه تمرین تعادلی بهبود در تعادل پویای بس و ستاره را نشان دادند (002/0= ,P004/0=P). به طور کلی نتایج این تحقیق نشان داد که تمرین تصویرسازی پتلپ به همراه تمرین جسمانی، تعادل پویا را در میان سالمندان مرد بهبود بخشید، ولی تصویرسازی پتلپ به تنهایی در بهبود تعادل پویای سالمندان مرد مؤثر واقع نشد.

هدف ازپژوهش حاضر،بررسی اثربخشی درمان یکپارچگی حسی حرکتی بر بهبود مهارت های حرکتی در دانش آموزان با کم توانی یادگیریاست. به منظورانجام این پژوهش،24 نفرازدانش آموزان مبتلا بهناتوانی یادگیریکهبهمراکز ناتوانی های یادگیریشهر یاسوجمراجعهکردهبودندبهشیوهنمونه گیری در دسترسانتخابشدندو به صورت تصادفیدردو گروهآزمایشو کنترلقرار گرفتند. سپس، آزمون رشدحرکتیلینکلن اوزرتسکی به عنوانپیش آزمون درمورد هر دو گروهبه عملآمد.همچنین،درمانیکپارچگی حسی حرکتیبه مدت 10 جلسهبهگروهآزمایش ارائه گردید. بلافاصلهپساز اتمامآموزش، مجدداً آزمون رشد حرکتیلینکلن اوزرتسکی به عنوانپس آزمون از هر دو گروهبه عمل آمد و از طریق تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. نتایج نشان می دهد که تفاوت معناداری در نمره مهارت های حرکتی در دو گروه وجود دارد. بدین صورت که گروه آزمایش در پس آزمون عملکرد بهتری داشته است.به طور کلی، نتایج حاکی از آن است که درمانیکپارچگی حسی حرکتی، منجر به بهبود مهارت های حرکتیدر دانش آموزان با کم توانی یادگیری شده است.

اندام مجری از حافظه حرکتی در حرکات نامتقارن دودستی به تفاوت در ویژگیهای خاص حرکت دودست بستگی دارد و نیاز به بازنگری دارد. هدف پژوهش حاضر ارزیابی تاثیر تغییر در ویژگیهای مختلف حرکات دو دست بر انتقال حرکت دودستی نامتقارن به الگوی عکس بود و به بررسی فرضیه ی استقلال اندام مجری از حافظه حرکتی پرداخته شد. ابزار مورد استفاده در پژوهش حاضر شامل قلم نوری با حسگر ویژه، لپتاپ، دستکش ویژه و مترونوم بود. آزمودنیهای تحقیق شامل دانشجویان راست دست پسر (تعداد ۳۰ نفر) بودند که در سه گروه قرار گرفتند. هر گروه حرکت دودستی نامتقارنی را تمرین می-کردند که در آن حرکت دو دست از نظر ویژگیهای مختلفی تفاوت داشتند (گروه ۱: اثر نیروی جاذبه، گروه ۲: الگوی زمانی، گروه ۳: اندازه حرکت). گروه ها پس از پیش آزمون به مدت چهار روز تمرین نموده سپس پس آزمونها به عمل می آمد. نتایج نشان داد که در حرکات دودستی نامتقارنی که حرکات دو دست از نظر اثر نیروی جاذبه بر دو دست متفاوت باشد، انتقال مثبتی به حالتی که حرکت دو دست معاوضه می شود صورت می گیرد. اما اگر تفاوت در الگوی زمانی باشد انتقالی مثبت صورت نمی گیرد و در واقع انتقال صفر است و هنگامی که حرکت دو دست از نظر اندازه حرکت متفاوت بود، این انتقال منفی بود. بطور کلی بر حسب اینکه تفاوت در الگوی نامتقارن دودست جزء ویژگی های کنترلی چه سطحی از سلسله مراتب کنترل سیستم عصبی باشد، ممکن است به الگوی وارونه آن منتقل شود یا نشود. بنابراین استنباط می شود که فرضیه استقلال

هدف از این پژوهش، بررسی اثر تداخل زمینه ای مسدود، نظام دار فزاینده و تصادفی بر اکتساب، یادداری و انتقال مهارت های والیبال مبتنی بر تغییرات در برنامه حرکتی تعمیم یافته است. در واقع تحقیق حاضر با هدف پاسخ به این پرسش انجام گرفت که آیا افزایش منظم سطح تداخل زمینه ای، بر یادگیری مهارت سرویس والیبال از آرایش مسدود یا تصادفی اثربخش تر است. در این پژوهش 30 دانشجو (در 3 گروه 10 نفری) با میانگین سنی 4 ± 23 سال شرکت کردند. تفاوت گروه ها در آرایش تمرین سه نوع سرویس بود. آزمودنی ها، در این آزمایش، مهارت سرویس پنجه ساده، چکشی و موجی والیبال را از فاصله 9 متر از تور والیبال با آرایش های مختلف انجام دادند. هر شرکت کننده 108 تکرار از هر سرویس و در مجموع 324 کوشش طی 9 جلسه (هر جلسه 36 تکرار) انجام داد. نتایج نشان داد آرایش افزایشی، در مقایسه با تمرین تصادفی و مسدود، موجب اجرای بهتر در آزمون یادداری و انتقال شد (05 /0p<). در مجموع پیشنهاد شد برای تسهیل یادگیری چند برنامه حرکتی تعمیم یافته، آرایش از تداخل کم شروع و به صورت تدریجی منظم به سمت تداخل زیاد برنامه ریزی شود.

هدف از انجام مطالعه حاضر، تحلیل محتواى مقاله های نشریه های علمی- پژوهشى داخل کشور در حوزه رفتار حرکتی و روان شناسی ورزشی منتشرشده در سال هاى 1388 تا 1395 بود. پژوهش حاضر ازنوع کاربردى و روش پژوهش، تحلیل محتوا بود. در این مطالعه، درمجموع، 814 مقاله در شش نشریه مختلف بررسی شدند. پس از مراجعه به نسخه بایگانی شماره های منتشرشده از نشریه ها و ورود داده های کمّی خام در برگه کدگذاری، شاخص های آماری توصیفی ازطریق نرم افزار اس.پی.اس.اس. محاسبه شدند و جدول های توزیع فراوانی تنظیم شدند. نتایج نشان داد که نشریه رفتار حرکتی با 28 درصد بیشترین تعداد و نشریه پژوهش نامه مدیریت ورزشی و رفتار حرکتی با 7/5 درصد کمترین مقاله را داشتند. مشاهده شد که کمترین زمان پذیرش مقاله ها به نشریه مطالعات روان شناسی ورزشی با میانگین 227/2 ± 50/3 ماه مربوط بود. نویسندگان مرد با 9/70 درصد ، نویسندگان دانشجوی دکتری با 8/11 درصد، نویسندگان با رتبه علمی استادیار با 5/20 درصد و نویسندگان گرایش رفتار حرکتی با 4/71 درصد، بیشتر نویسندگان مقاله ها بودند . همچنین، مشخص شد که عمده مقاله ها با موضوع روان شناسی ورزشی و بعد از آن، با موضوع یادگیری حرکتی منتشر شده اند و به حیطه رشد و کنترل حرکتی کمتر پرداخته شده است. دراین میان، مقوله هیجان ها (3/13 درصد) بیشتر از سایر موارد موردتوجه پژوهشگران بود. در مقاله های موردبررسی، عمده آزمودنی ها غیرورزشکار و ازنظر سطح مهارت، «مبتدی» بودند و فقط 2/7 درصد در دسته «نخبه» قرار داشتند. همچنین، بیشتر مقاله ها در حوزه «سلامت» انجام شده بودند. نمونه های انسانی، جوان و سالم اغلب نمونه آماری مقاله ها را تشکیل می دادند و فقط در 5/12 درصد از مقاله ها، آزمودنی ها مبتلابه کم توانی بودند. نتایج نشان داد که در مقاله ها از منابع انگلیسی بیشتر از منابع فارسی استفاده شده بود. همچنین، بیشترین خوداستنادی نشریه در نشریه رشد و یادگیری حرکتی- ورزشی (124 مورد) و بیشترین خوداستنادی نویسنده به نشریه رفتار حرکتی (146 مورد) مربوط بود . اغلب پژوهش ها ازنوع کاربردی بودند و از روش پژوهش نیمه تجربی استفاده شده بود. همچنین، مشخص شد که دانشگاه تهران با 477 مورد، بیشترین سهم از مقاله ها را دربین نهادهای علمی مشارکت کننده به خود اختصاص داده است. براساس یافته های پژوهش می توان نتیجه گیری کرد که با توجه به بی توجهی به جامعه سالمندان و افراد کم توان و همچنین، نبود توازن در مطالعات انجام شده در حیطه های گوناگون رفتار حرکتی، تعیین اولویت های پژوهشی براساس نیازسنجی در نشریه های مختلف و اطلاع رسانی به پژوهشگران می تواند گامی درجهت رفع کمبودها و خلأ های علمی و پژوهشی باشد . کمبود پژوهش های کیفی، کمبود مشارکت علمی بین رشته ای دربین نویسندگان مقاله ها، سهم کم دانشیاران و استادان درزمینه تولید مقاله ها، تمایل اندک به انجام پژوهش درزمینه رشد و کنترل حرکتی و بهره گیری کم از گروه سنی کودک و سالمند به عنوان نمونه پژوهش، از نقاط ضعف و محدودیت های مهم درخور اشاره هستند.  

هدف تحقیق حاضر مقایسه رفتار جستجوی بینایی و دقت تصمیم گیری داوران ماهر و مبتدی بسکتبال بود. شرکت کنندگان در تحقیق 38 داور مرد بسکتبال بودند که در دو گروه ماهر و مبتدی تقسیم شدند (هر گروه 18 نفر). شرکت کنندگان در آزمون کلیپ ویدئویی (50 کلیپ در دو قسمت 25 تایی) شرکت کردند و تعداد و مدت تثبیت ها از طریق دستگاه ردیاب بینایی به همراه دقت تصمیم گیری برای هر شرکت کننده ثبت شد. برای مقایسه داده ها از آزمون تی مستقل و اندازه اثر استفاده شد. نتایج نشان داد که اختلاف معنی داری بین دو گروه در دقت تصمیم گیری و جود دارد اما بین تعداد و مدت تثبیت های دو گروه هیچ اختلاف معنی داری و جود ندارد. این نتایج نشان داد که احتمالا داوران ماهر نسبت به داوران مبتدی توانایی بیشتری برای استخراج اطلاعات مرتبط با تصمیم گیری مناسب از زمینه بینایی مشابه را دارند، که به آنها کمک می کند تا تصمیمات دقیق تری بگیرند.

هدف از پژوهش حاضر بررسی تاثیر دستکاری حسی و تداخل شناختی بر تکلیف تعادل پویا بود. نمونه تحقیق شامل 60 نفر از دانشجویان رشته تربیت بدنی دانشگاه ارومیه با دامنة سنی 25-19 بود. آزمودنی ها به صورت هدفمند در چهار گروهِ کنترل، اختلال بینای، اختلال حس پیکری و حذف بینایی قرار گرفتند و تکلیف تعادلی را روی دستگاه تعادل سنج پویا، یکبار بدون تکلیف شناختی و یکبار با تکلیف شناختی اجرا نمودند. از آزمون تحلیل واریانس با اندازه های مکرر، تحلیل واریانس یکراهه و آزمون تعقیبی توکی برای تجزیه و تحلیل داده ها استفاده شد. نتایج نشان داد اثر اصلی نوع آزمون و تعامل آن با اثر گروه معنادار است (01/0P≤). به عبارتی تکلیف شناختی ثانویه اثر معناداری بر تعادل پویا دارد. نتایج آزمون تحلیل واریانس یکراهه نیز نشان داد که در هر دو نوع آزمون، بین گروه ها تفاوت معنادار وجود دارد (01/0P≤). نهایتاً، نتایج نشان داد تفاوت های دوتایی بین گروه ها به غیر از گروه اختلال بینایی با اختلال حسی وجود دارد (05/0P≤). نتیجه اینکه بارافزایی شناختی می تواند اجرای تکلیف تعادل پویا را دچار اختلال کند. همچنین تکلیف تعادل پویا به اطلاعات حس پیکری و بینایی وابسته است و اختلال در این حس ها، موجب کاهش عملکرد بهینه در تکلیف می شود.

کودکان دچار اختلال هماهنگی رشدی (DCD) گاه در اجرا و یادگیری مهارت های حرکتی با مشکل مواجه می شوند. هدف تحقیق حاضر، بررسی روند اکتساب و یادگیری حرکتی رویه ای در کودکان (DCD) است. از بین دانش آموزان پسر 12-8 ساله شهر تبریز، 12 کودک دچار اختلال هماهنگی رشدی و 12 کودک عادی همتا از نظر هوشی و سن تقویمی، به صورت نمونه گیری هدفمند انتخاب شدند. از شکل تعدیل یافته تکلیف پیگردی چرخان و متغیرهای زمان باقی ماندن بر هدف، زمان متوالی بر هدف، فاصله از هدف، فاصله از مسیر و فاز نسبی برای ارزیابی یادگیری حرکتی رویه ای استفاده شد. شرکت کنندگان پس از تمرین در مرحله اکتساب، آزمون یادداری فوری 10 دقیقه و آزمون تحکیم با تأخیر 24 ساعت را انجام دادند. نتایج تحلیل داده ها با تحلیل واریانس اندازه گیری مکرر نشان داد در مرحله اکتساب بین دو گروه در زمان باقی ماندن بر هدف، فاصله از مسیر و فاز نسبی تفاوت معناداری وجود ندارد، ولی در زمان متوالی بر هدف، فاصله از هدف تفاوت معنادار است. در مرحله یادداری در متغیرهای زمان باقی ماندن بر هدف و زمان متوالی بر هدف و فاصله از هدف تفاوت معنادار بود، ولی در فاصله از مسیر و فاز نسبی تفاوت معناداری وجود نداشت. به طور کلی، یافته ها بیانگر آن است که با وجود عملکرد کم کودکان DCD در یادگیری حرکتی رویه ای، آنان قادر به کسب الگوهای هماهنگی حرکتی بودند.

هدف از اجرای این پژوهش تعیین ارتباط بین توانایی تصویرسازی ورزشی و کارکردهای یادگیری مشاهده ای در ورزشکاران مرد بود. 115 ورزشکار مرد شرکت کننده در دوازدهمین المپیاد ورزشی دانشجویی با میانگین سنی 94/3±89/22 سال، پرسش نامه های پژوهش را تکمیل نمودند. یافته ها نشان داد ارتباط مثبت و معنا داری بین خرده مقیاس های توانایی تصویرسازی ورزشی و کارکردهای یادگیری مشاهده ای وجود دارد. یافته های تحلیل رگرسیون چندگانه به روش گام به گام نیز نشان داد توانایی تصویرسازی مهارت و هدف، کارکرد مهارتی و توانایی تصویرسازی راهبرد، کارکرد راهبردی یادگیری مشاهده ای را به طور معناداری پیش بینی می کنند. همچنین کارکرد اجرایی یادگیری مشاهده ای به طور معناداری توسط توانایی تصویرسازی هدف و تبحر پیش بینی می شود. یافته های پژوهش حاضر پیشنهاد می کنند مربیان و روانشناسان ورزشی می توانند در ورزشکارانی که از سطوح مهارتی نسبتاً بالایی برخوردارند، با منطبق ساختن نوع توانایی تصویرسازی با کارکردهای یادگیری مشاهده ای متناظر آن، اثربخشی تصویرسازی و یادگیری مشاهده ای را بهبود بخشند.

هدف از پژوهش حاضر، مقایسه اثر دو نوع تمرین ایروبیک و پیلاتس بر عملکرد شناختی زنان سالمند می باشد. بدین منظور، 54 سالمند به صورت دردسترس انتخاب گردیدند و به شکل تصادفی به سه گروه تمرین ایروبیک (با میانگین سنی 85/4± 78/67 سال)، تمرین پیلاتس (با میانگین سنی 49/5±50/66 سال) و بدون تمرین (کنترل) (با میانگین سنی 27/6±58/68 سال) تقسیم شدند. گروه های تجربی به مدت 12 هفته، سه جلسه در هفته و 60 دقیقه در هر جلسه در تمرینات مربوطه شرکت کردند و شرکت کنندگان گروه کنترل نیز ملزم شدند که در هیچ گونه تمرینات سازمان یافته ای شرکت نکنند و تنها به فعالیت های روزانه خود مشغول باشند. شایان ذکر است که عملکرد شناختی، قبل و بعد از دوره مداخله اندازه گیری شد. همچنین، به منظور سنجش عملکرد شناختی از آزمون دسته بندی کارت ویسکانسین استفاده شد و جهت تحلیل داده ها، تحلیل واریانس یک راهه با کمک نرم افزار اس. پی. اس. اس (نسخه 16) به کار رفت. یافته ها نشان می دهد که هم تمرینات ایروبیک و هم تمرینات پیلاتس باعث بهبود عملکرد شناختی در مؤلفه خطای درجاماندگی (شکل گیری مفاهیم، سودبردن از تصحیح و انعطاف پذیری شناختی) می شود (P<0.001). همچنین، برمبنای یافته ها، اختلاف معناداری به لحاظ آماری بین گروه های تحت مطالعه از منظر مؤلفه تعداد طبقات تکمیل شده (نگهداری مفاهیم) مشاهده نمی شود (P=0.052). علاوه براین، نتایج بیانگر این است که تمرینات پیلاتس نسبت به تمرینات ایروبیک، به لحاظ اثر گذاری بر عملکرد شناختی در مؤلفه خطای درجاماندگی مفیدتر می باشد (P<0.05). به طورکلی، می توان گفت که استفاده از تمرکزهای ذهنی مکرر که ماهیت ورزش پیلاتس می باشد ممکن است عامل برتری این ورزش نسبت به ایروبیک در بهبود بیشتر عملکرد شناختی باشد.

رشد همه ابعاد وجودی کودک از حرکت سرچشمه می گیرد. فراهم سازهای محیطی به عنوان یک عامل تحریک کننده برای استفاده بیشتر از فرصت ها مطرح هستند و باعث گسترش تغییرات رشدی می شوند.پژوهش حاضر با هدف بررسی تأثیر بازی در دو فضای باز طبیعی و سرپوشیده بر رشد اجتماعی و ادراکی کودکان پیش دبستانی انجام شد. در این مطالعه از روش نیمه تجربی با طرح پیش آزمون و پس آزمون، با روش نمونه گیری هدفمند استفاده شد. نمونه آماری پژوهش 30 نفر از کودکان پیش دبستانی 5/4 تا 5/6 ساله بودند که 15 نفر از آن ها در مدرسه طبیعت (فضای باز طبیعی) و 15 نفر دیگر در مهدکودک (فضای سرپوشیده) ثبت نام کرده بودند. برای سنجش رشد اجتماعی از مقیاس بلوغ اجتماعی واینلند(1953) و برای ارزیابی رشد ادراکی از آزمون یکپارچگی بینایی-حرکتی بیری-بوکتنیکا(1961) استفاده شد. نتایج تحلیل واریانس مرکب نشان داد که فعالیت در فضای باز و سرپوشیده بر رشد اجتماعی و ادراکی کودکان تأثیر مثبت و معنا داری داشت، اما بازی در طبیعت اثر بیشتری بر رشد اجتماعی و ادراکی کودکان نسبت به فضای سرپوشیده داشت؛به طوری که 84 درصد از تغییرات در بهره اجتماعی کودکان و 88 درصد از تغییرات در یکپارچگی بینایی-حرکتی آن ها ناشی از فعالیت در فضای باز و طبیعت بود؛ بنابراین، می توان نتیجه گرفت محیط طبیعی نسبت به محیط سرپوشیده بهبود بیشتری در رشد اجتماعی و ادراکی کودکان دارد؛ براین اساس، پیشنهاد می شود در دوران حساس کودکی، کودکان در فضاهای طبیعی فعالیت بیشتری داشته باشند.

تغییرپذیری تمرین به تغییر حرکت و تغییر ویژگی های زمینه ای گفته می شود که یادگیرنده هنگام تمرین مهارت تجربه می کند. پژوهش حاضر با هدف مقایسه تأثیر تغییرپذیری تمرین بر یادگیری پرتاب آزاد بسکتبال در شرایط پنهان و آشکار انجام گرفت. بدین منظور، 40 دانشجوی پسر داوطلب (27-20 ساله) دانشگاه شهید بهشتی، انتخاب و بعد از اجرای پیش آزمون به صورت تصادفی در چهار گروه یادگیری پنهان با تمرین متغیر، گروه یادگیری پنهان با تمرین ثابت، گروه یادگیری آشکار با تمرین متغیر و گروه یادگیری آشکار با تمرین ثابت تقسیم شدند. گروه های تمرین متغیر به مدت 6 روز، در هر جلسه 45 پرتاب را از فاصله های 5/1، 3 و 4 متری از هدف، و گروه های تمرین ثابت، پرتاب از فاصله 3 متری را انجام دادند. گروه های یادگیری پنهان همراه با اجرای تکلیف پرتاب آزاد، تکلیف ثانویه شمارش سه تایی اعداد از 1000 به سمت عقب را انجام می دادند، اما گروه یادگیری آشکار بدون اجرای تکلیف ثانویه، تکلیف پرتاب آزاد را اجرا می کردند. آزمون های مراحل اکتساب، یادداری (با فاصله 48 ساعت) و انتقال (از فاصله 6/4 متری) برگزار شد. به منظور تجزیه وتحلیل داده ها از تحلیل واریانس مختلط با اندازه های تکراری، تحلیل واریانس دوطرفه و آزمون تعقیبی توکی استفاده شد (سطح معنا داری 05/0). نتایج نشان داد که گروه ها در مراحل اکتساب پیشرفت داشتند (001/0 >P)، درحالی که اثر اصلی تمرین و یادگیری معنا دار نبود (05/0 <P). در مراحل یادداری و انتقال، اثر اصلی نوع یادگیری، نوع تمرین و همچنین اثر تعاملی یادگیری و تمرین معنادار نبود (05/0 <P). در کل، نتایج پژوهش حاضر با نظریه طرحواره اشمیت همسو نبود.

سابقه و هدف :هدف از این مطالعه بررسی تأثیر چهار هفته تمرینات اصلاحی و الاستیک باند بر زاویه کرانیوورتبرال گردنی و فاکتورهای منتخب سردردهای گردنی در زنان شهر کرمان می باشد. مواد و روش ها: در این مطالعه نیمه تجربی 24 بیمار مبتلا به سردرد گردنی که دارای پوزیشن سر به جلو بودند (میانگین ± انحراف استاندارد: سن 9/8 ± 4/33 سال، وزن 10 ± 7/63 کیلوگرم، قد 1/0 ± 6/1 متر) به صورت هدفمند انتخاب و تصادفی در دو گروه تمرینات اصلاحی و تمرینات الاستیک باند قرارگرفتند. زاویه کرانیوورتبرال، تواتر، شدت، مدت زمان سردرد و ناتوانی ناشی از درد گردن قبل و یک هفته بعد از مداخله ارزیابی شد. برای اندازه گیری داده ها از آزمون های آماری اندازه گیری مکرر ترکیبیآنوا، ویلکاکسون و یو من ویتنی استفاده شد. یافته ها: نتایج آزمون ها نشان داد که فاکتور های تواتر، شدت، مدت زمان، ناتوانی ناشی از دردهای گردنی و زاویه کرانیوورتبرال تفاوت معنی داری بین پیش آزمون و پس آزمون داشتند ( 05/0>P). در تمامی فاکتورها به جز مدت زمان، تفاوت معنی داری بین گروه ها مشاهده نشد ( 05/0 P>). نتیجه گیری: تمرینات الاستیک باند و تمرینات اصلاحی هر دو روشهای مناسب برای بهبود فاکتور های سردرد و ناتوانی ناشی از دردهای گردنی و زاویه کرانیوورتبرال می باشند. اما به نظر می رسد چهار هفته تمرینات اصلاحی و الاستیک باند نمی تواند تفاوت مشهودی در بین گروه ها ایجاد کند و توصیه می شود که اینگونه تمرینات با مدت زمان بیشتر از چهار هفته مورد استفاده قرار گیرند.

هدف از پژوهش حاضر، بررسی یادگیری کنترل حرکتی پیش بینانه در کودکان با اختلال هماهنگی رشدی درمقایسه با کودکان عادی بود. بدین منظور، از بین دانش آموزان پسر 12 7 ساله شهر تبریز، 12 کودک با اختلال هماهنگی رشدی با استفاده از آزمون های " پرسش نامه اختلال هماهنگی رشدی والدین " ، " سیاهه مشاهده حرکتی معلمان " و " آزمون برونیکز اوزرتسکی " و نیز 12 کودک عادی همتا از نظر هوشی و سن تقویمی به صورت نمونه گیری هدفمند انتخاب شدند. از شرکت کنندگان خواسته شد هدف متحرکی را در مسیر دایره ای بر روی مانیتور با استفاده از دسته های کنترلی بازی با استفاده از تکلیف پیگردی چرخان ردیابی کنند. کنترل پیش بینانه نیز با استفاده از متغیرهایی که نشان دهنده رفتار و موفقیت ردیابی دستی بود، اندازه گیری گشت. نتایج حاصل از تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر نشان می دهد که بین کودکان با اختلال هماهنگی رشدی و عادی در شاخص های کنترل پیش بینانه شامل: زمان کلی باقی ماندن بر هدف ( P=0.049 )، زمان متوالی باقی ماندن بر هدف ( P=0.016 )، فاصله از هدف (P=0.002) و سرعت حرکت   (P=0.001) تفاوت معناداری وجود دارد. به طورکلی، به نظر می رسد کودکان با اختلال هماهنگی رشدی احتمالاً نسبت به گروه کنترل در تحکیم و یادگیری کنترل حرکتی پیش بینانه و ایجاد مدل درونی کنترل حرکات دارای نقص هستند و از راهبرد کنترلی بازخوردی و گام به گام استفاده می کنند. همچنین، ممکن است یک نقص زیربنایی در مدل سازی درونی در کودکان با اختلال هماهنگی رشدی وجود داشته باشد.

هدف از پژوهش حاضر، بررسی ارتباط بین قابلیت تصویرسازی ذهنی با حس حرکت دختران ورزشکار و غیر ورزشکار می باشد. جامعه آماری پژوهش را دانش آموزان دختر 8 تا 11 سال، 12 تا 15 سال و دانشجویان 20 تا 23 سال تشکیل دادند و نمونه آماری نیز شامل 20 نفر ورزشکار و 20 نفر غیرورزشکار از هر رده سنی (120نفر) بود که به روش تصادفی انتخاب شدند. ابزارهای جمع آوری داده ها، پرسش نامه وضوح تصویرسازی حرکت 2، پرسش نامه دست برتر چاپمن، آزمون تنظیم زاویه دست برتر بهرامی و پرسش نامه جمعیت شناختی بودند. یافته ها نشان دادند که هم بستگی مثبت و معناداری بین قابلیت تصویرسازی ذهنی و خطای حس حرکت دختران ورزشکار و غیر ورزشکار 12 تا 15 سال و 20 تا 23 سال وجود دارد؛ اما، این ارتباط برای دختران ورزشکار و غیرورزشکار 8 تا 11 سال معنادار نمی باشد. از سوی دیگر، قابلیت تصویرسازی ذهنی می تواند خطای حس حرکت ورزشکاران و غیر ورزشکاران را پیش بینی کند. بر اساس نتایج پژوهش حاضر پیشنهاد می شود که این سازه توسط مشاوران روان شناختی و پژوهشگران در درمان ها و مطالعات بعدی مورد توجه قرار گیرد.

پژوهش حاضر با هدف تعیین تأثیر ترکیب های مختلف تمرین بدنی و ذهنی بر میزان درجه آزادی (دامنه حرکتی) مفصل شانه زنان مبتلا به سرطان پستان ماستکتومی شده تحت رادیوتراپی انجام گرفت. بدین منظور، 40 بیمار مبتلا به سرطان پستان بستری در بیمارستان میلاد اصفهان به صورت تصادفی در 4 گروه تمرین بدنی، ذهنی، ترکیبی (ذهنی و بدنی) و کنترل قرار گرفتند. گروه های تجربی در 25 جلسه 30 دقیقه ای به انجام تمرین های مربوط به خود پرداختند. پیش-آزمون، قبل از مداخله و پس آزمون در پایان مداخله گرفته شد. همچنین، به منظور تحلیل داده ها از تحلیل واریانس یک راهه استفاده گردید. یافته ها بیانگر این است که بین گروه های مختلف در میزان درجه آزادی مفصل شانه اختلاف وجود دارد. همچنین، نتایج نشان می دهند که تمرین بدنی منجر به بهبود تمام حرکات دامنه حرکتی، به جز نزدیک کردن شده است. تمرین ذهنی نیز موجب بهبود تمام حرکات دامنه حرکتی، به جز نزدیک کردن و چرخش داخلی شده و تمرین ترکیبی باعث بهبود معنادار تمام حرکات دامنه حرکتی شده است. علاوه براین، دریافت می شود که اثر تمرین بدنی در حرکات خم کردن، باز کردن، دور کردن و چرخش خارجی بهتر از تمرین ذهنی می باشد. اثر تمرین ترکیبی نیز در حرکت چرخش داخلی، بهتر از تمرین بدنی بوده و اثر تمرین ترکیبی در تمام حرکات بهتر از تمرین ذهنی است. به-طورکلی و براساس یافته ها، می توان در مراکز درمانی از روش ترکیبی برای بهبود دامنه حرکتی مفصل شانه زنان مبتلا به سرطان پستان ماستکتومی شده تحت رادیوتراپی به عنوان درمان کمکی بهره گرفت.

هدف از این پژوهش، بررسی تأثیر قید تکلیف بر یادگیری الگو و پارامتر حرکت به هنگام یادگیری مشاهده ای می باشد. بدین منظور، 16 نفر که همگی راست دست بودند به صورت تصادفی به دو گروه با توپ و بدون توپ تقسیم شدند. هر دو گروه فیلم نمایش نقاط نورانی کل بدن را مشاهده کردند و تنها یکی از گروه ها می بایست مشابه با الگو، یک توپ را به سمت هدف پرتاب می کرد (دارای قید تکلیف) و گروه دیگر در مورد وجود هدف خارجی تکلیف اطلاعی نداشت (بدون قید تکلیف). گروه ها در مرحله اکتساب 20 کوشش را انجام دادند و یک روز بعد به منظور انجام آزمون یادداری، پنج کوشش را اجرا نمودند. شایان ذکر است که کینماتیک حرکت افراد به منظور مقایسه با کینماتیک الگو ثبت شد و تغییرپذیری در هماهنگی درون عضوی و نیز اختلاف حداکثر سرعت مچ از الگو محاسبه گردید. نتایج نشان می دهد که گروه بدون توپ در هماهنگی حرکتی نسبت به گروه با توپ، بیشتر شبیه به الگو عمل کرده است، اما در حداکثر سرعت مچ، رفتار گروه با توپ بیشتر شبیه به الگو می باشد. این نتایج هم در اکتساب و هم در یادداری مشاهده می شود. دلیل احتمالی این نتایج می تواند صرف نظر کردن گروه با توپ از الگوی حرکت به منظور دست یابی به هدف خارجی حرکت باشد.

هدف از مطالعه حاضر بررسی تأثیر فعالیت بدنی و خستگی متعاقب آن در تکلیف تعادلی ایستادن بر عملکرد و تغییرپذیری حرکتی در نوسانات قامتی بود. آزمودنی های پژوهش حاضر شامل 15 مرد جوان با دامنه سنی بین 20 تا 24 سال بود که از آن ها خواسته شده بود پیش از فعالیت بدنی، پس از فعالیت بدنی با شدت 50 40%، پس از فعالیت بدنی با شدت 70 60% و پس از فعالیت بدنی با شدت 90 80%، به مدت 30 ثانیه روی صفحه نیرو در وضعیت ایستاده قائم قرار گیرند و میزان ثبات (انحراف استاندارد) و تغییرپذیری حرکتی (به وسیله آنتروپی فازی) نوسانات قامتی آن ها اندازه گیری شد. با افزایش شدت فعالیت بدنی و بروز خستگی بیشتر، دامنه نوسانات قامتی در هر دو محور قدامی خلفی و میانی جانبی افزایش یافت. آنتروپی فازی در هر دو محور قدامی خلفی و میانی جانبی با افزایش شدت فعالیت بدنی و بروز خستگی بیشتر کاهش یافت. این نتایج بیان می کند که با افزایش شدت فعالیت بدنی و بروز خستگی بیشتر، تغییرپذیری حرکتی در نوسانات پاسچری کاهش می یابد. همچنین با کاهش میزان ثبات در نوسانات پاسچری، تغییرپذیری حرکتی در نوسانات پاسچری نیز کاهش می یابد. با بروز خستگی، ساختار تغییرپذیری به سمت ساختاری با قابلیت انعطاف پذیری کمتر حرکت می کند و همین انعطاف پذیری کمتر موجب می شود تا سیستم در مقابل محدودیت های محیطی و محدودیت های تکلیف، سازگاری پایین تری از خود نشان دهد و موجب کاهش سطح کیفی عملکرد فرد در تکلیف کنترل قامت شود.

هدف از پژوهش حاضر بررسی تأثیر سطوح مختلف فعال سازی بر کنترل تولید نیروی پای برتر تکواندوکاران کشور بود. در این پژوهش، فعال سازی به عنوان یک مهارت روانی که دارای تأثیرات فیزیولوژیک است استفاده شد و کنترل تولید نیرو، به عنوان مؤلفه حس تمایز یا تشخیص حرکت در نظر گرفته شد. از میان تکواندوکاران مرد حاضر در لیگ برتر، تعداد 20 تکواندوکار با میانگین سنی (5/2± 24 سال) به صورت تصادفی انتخاب شدند.سطح هدایت الکتریکی پوست در حین اجرای تکلیف، به عنوان شاخص انگیختگی و اختلاف مقدار نیروی تولیدی با مقادیر درخواستی، به عنوان خطای تولید نیرو ثبت شد. برای تکلیف اعمال نیرو از دستگاه ایزوکنیتیک بایودکس استفاده شد.تحلیل داده ها با استفاده از روش تحلیل واریان س یک طرفه به کمک نرم افزار spss نسخه 19 انجام شد. یافته ها تفاوت معنادار میان گروه های فعال سازی بالا و متوسط (0.007=P) و گروه های فعال سازی بالا و پایین (003.0=P) را نشان داد. همچنین تفاوت معنادار میان گروه های فعال سازی متوسط و پایین مشاهده نشد (0.851=P). نتایج، بیانگر تأثیر منفی افزایش دامنه تغییرات انگیختگی بر کنترل نیرو بود. به این صورت که همراه با کوچکتر شدن عدد مربوط به فعال سازی، توانایی تولید نیروی دقیق افزایش یافت.فعال سازی بالا می تواند سبب افزایش خطا در کنترل تولید نیرو و در نهایت، عملکرد نامناسب شود؛ بنابراین پیشنهاد می شود برای بهبود عملکرد ورزشکاران به ویژه در سطوح بالای مهارتی، از روش های کنترل میزان انگیختگی استفاده شود.