آموزش برنامه نویسی

هدف این مطالعه تعیین اثربخشی آموزش برنامه نویسی با استفاده از محیط مجازی (نرمافزار اسکرچ) در بهبود مهارت برنامه نویسی دانشجویان دانشگاه آزاد واحد سنندج در مقطع کارشناسی بود. روش تحقیق از نوع نیمه آزمایشی با طرح تحقیق پیش آزمون و پس آزمون با گروه کنترل بود. جامعه آماری پژوهش شامل کلیه دانشجویان رشته کامپیوتر مقطع کارشناسی گرایش نرم افزار دانشگاه آزاد اسلامی واحد سنندج که در سال تحصیلی 98-1397 درس برنامه نویسی را اخذ کرده بودند. کل این دانشجویان 16 نفر بودند که به طور تصادفی به دو کلاس(گروه آزمایش و گروه کنترل هر کدام 8 نفر) تقسیم شدند. در این تحقیق در ابتدای دوره یک آزمون پیشرفت تحصیلی معلم ساخته که شامل مفاهیم آشنایی با دسنورات برنامه نویسی،تابع،روال،رخداد ،توالی دستورات درس برنامه نویسی بود به عنوان پیش آزمون طراحی شد و آزمون محقق ساخته ای که بر اساس دوره آموزش برنامه نویسی به روش ام آی تی ساخته شده بود به عنوان پس آزمون استفاده شد. داده های بدست آمده از طریق آزمون های تحلیل کوواریانس یک متغیره و چندمتغیره تحلیل شدند.. نتایج نشان می دهد که این آموزش بر افزایش مهارت روال و توابع،توالی دستورات و مهارت نوشتن شی مؤثر بوده اما بر شناخت دستورات و نوشتن رخداد مؤثر نبوده است.

پیشرفت های اخیر در حوزه فناوری اطلاعات، به ویژه ظهور زبان های برنامه نویسی مبتنی بر بلوک، روش های یادگیری برنامه نویسی را متحول کرده است. عوامل مختلفی ازجمله ویژگی های شخصیتی کاربران بر میزان پذیرش این زبان ها تأثیرگذار است. این پژوهش با هدف بررسی تأثیر ویژگی های شخصیتی بر پذیرش زبان های برنامه نویسی مبتنی بر بلوک، مدلی جامع ارائه می دهد. این مدل با تلفیق نظریه های روانشناسی و مدل پذیرش فناوری، به تحلیل عواملی می پردازد که بر سهولت استفاده و سودمندی درک شده کاربران تأثیرگذارند. نتایج نشان می دهد که ویژگی هایی مانند برونگرایی، وظیفه مداری، توافق پذیری و تفاوت های جنسیتی، تأثیر معناداری بر نحوه تعامل کاربران با این زبان ها دارند. طراحی محیط های برنامه نویسی باید با توجه به ویژگی های شخصیتی کاربران صورت گیرد. همچنین، پژوهش حاضر پیشنهاد می کند که مطالعات آتی به بررسی تأثیر عوامل اجتماعی، بازی سازی و فناوری های نوظهور بر پذیرش این زبان ها بپردازند.