فلسفه تعلیم و تربیت برای صلح: پیوند پداگوژی کلاسی و رهبری جهانی (مقاله علمی وزارت علوم)
درجه علمی: نشریه علمی (وزارت علوم)
آرشیو
چکیده
این مقاله فلسفه آموزش را به عنوان ابزاری برای ترویج صلح از طریق برقراری پیوند میان روش های آموزشی در کلاس و رهبری جهانی بررسی می کند. این مقاله بر ظرفیت ذاتی انسانی برای «مراقبت از دیگری» تأکید می کند و از پرورش همدلی، همبستگی و پروا برای مواجهه با چالش های اجتماعی و جهانی حمایت می کند. با استفاده از بینش های فلسفی از چهره هایی مانند مولوی، اینشتین و لائو تسه، این مقاله بین صلح درونی—آرامش شخصی که از طریق تفکر به دست می آید—و صلح بیرونی که شامل هماهنگی اجتماعی و عدالت است، تفاوت قائل می شود و بر ارتباط متقابل این ابعاد و ارتباط آنها با آموزش تأکید می کند. نقش فیلسوفان آموزشی در سطح خرد و کلان مورد بررسی قرار می گیرد و تأکید می شود که آنها بر فراگیران، سیاست گذاران و ساختارهای اجتماعی تأثیر می گذارند. آموزش صلح به عنوان ابزاری تحول آفرین برای پرورش مهارت های انتقادی مانند مذاکره و همدلی در دانش آموزان معرفی می شود. این مقاله همچنین به چالش های جهانی می پردازد و از فیلسوفان آموزشی می خواهد که به طور فعال در دیپلماسی و تغییر سیستم برای ترویج صلح مشارکت کنند. مشارکت فیلسوفان تربیتی این گفتمان را غنی می کند و دیدگاه هایی در مورد حمایت، اخلاق، تاریخ و محدودیت های آموزش صلح ارائه می دهد. این بینش ها به طور جمعی ظرفیت آموزش را به عنوان بستری برای تحول اجتماعی و هماهنگی جهانی برجسته می کنند.Philosophy of Education for Peace: Bridging Classroom Pedagogy and Global Leadership
This essay explores the philosophy of education as a means to foster peace by bridging classroom pedagogy with global leadership. It emphasizes the intrinsic human capacity for "care for the other" and advocates for nurturing empathy, solidarity, and compassion to address societal and global challenges. Drawing on philosophical insights from figures like Rumi, Einstein, and Lao Tzu, the essay distinguishes between inner peace—personal tranquility achieved through reflection—and external peace, which encompasses societal harmony and justice. It highlights the interconnectedness of these dimensions and their relevance to education. The role of educational philosophers is examined at both micro and macro levels, emphasizing their influence on learners, policymakers, and societal structures. Peace pedagogy is presented as a transformative tool to cultivate critical skills like negotiation and empathy in students. The essay also addresses global challenges, urging educational philosophers to actively engage in diplomacy and systemic change to promote peace. Contributions from diverse scholars enrich this discourse, offering perspectives on advocacy, ethics, history, and the limitations of peace education. Together, these insights underscore education's potential as a catalyst for social transformation and global harmony.
تبلیغات
