توماس درزندروشا

این مقاله نقش فلسفه تربیتی در ترویج صلح جهانی را از طریق بررسی منازعات تاریخی و معاصر بررسی می کند. در حالی که متفکران - از افلاطون تا نادینگز - بر این باورند که فلسفه فضایل سیاسی و زندگی اخلاقی را می پرورد، منتقدانی چون آرنت و رورتی در اثربخشی سیاسی آن تردید می کنند. مقاله با تکیه بر منظر های استعمارزدایانه و مارکسیستی، محدودیت های گفتمان فلسفیِ جدا از مبارزات مادی را بررسی می کند. سپس به نقد دگرگونی "تستمونیو" از یک ژانر ادبیات مقاومت به ابزاری در پژوهش های دانشگاهی می پردازد و استدلال می کند که این تغییر، هدف اصلی آن را از سیاسی بودن تهی می نماید. در عوض، مقاله خواستار بازگشت به "تستمونیو" به عنوان شاهدی فوری از بی عدالتی است، به ویژه در بحران جاری غزه. با پذیرش نقد درونی و مقاومت در برابر مصادره ایدئولوژیک، فیلسوفان تربیتی می توانند از طریق درگیری انتقادی با مبارزات جهانی، در تحقق صلح سهیم باشند.