احد صحرابانی

زمینه و هدف: یادگیری الکترونیکی به عنوان یکی از شیوه های نوین آموزشی می تواند بر ابعاد مختلف رفتاری و روانی دانش آموزان تأثیر بگذارد. از سوی دیگر، پرخاشگری و سلامت روانی از مهم ترین شاخص های تربیتی در دوران نوجوانی به شمار می روند. بر این اساس، پژوهش حاضر با هدف مدل یابی روابط ساختاری یادگیری الکترونیکی و پرخاشگری با نقش میانجی سلامت روانی در میان دانش آموزان دوره متوسطه دوم شهر بهشهر انجام شد. روش کار: پژوهش حاضر از حیث روش توصیفی و از نوع همبستگی بوده و جامعه آماری این تحقیق شامل کلیه کلیه دانش آموزان پسر دوره دوم متوسطه شهر بهشهرکه در سال تحصیلی 1401-1400 مشغول به تحصیل بودند. تعداد جامعه آماری بنا بر استعلام از واحد آمار اداره آموزش و پرورش شهرستان بهشهر برابر با 850 نفر بود. حجم نمونه طبق جدول کرجسی و مورگان 265 نفر از طریق روش نمونه گیری تصادفی ساده انتخاب شدند. ابزار تحقیق شامل سه پرسشنامه یادگیری الکترونیکی واتکین و همکاران (2004)، پرخاشگری اهواز زاهدی فر و همکاران (1379) و سلامت روان گلدبرگ (1972) بود و برای تجزیه و تحلیل داده ها از نرم افزار SPSS و نرم افزار Pls استفاده شد. یافته ها: نتایج تحقیق نشان داد که بین یادگیری الکترونیکی و پرخاشگری با نقش میانجی سلامت روانی دانش آموزان رابطه وجود دارد. همچنین بین یادگیری الکترونیکی و سلامت روانی، بین سلامت روانی و پرخاشگری و بین یادگیری الکترونیکی و پرخاشگری دانش آموزان دوره متوسطه دوم شهر بهشهر رابطه وجود دارد. نتیجه گیری: یافته های پژوهش نشان داد که بین یادگیری الکترونیکی و پرخاشگری با نقش میانجی سلامت روانی دانش آموزان رابطه معناداری وجود دارد. این نتیجه بیانگر آن است که سلامت روانی می تواند نقشی تعیین کننده در جهت دهی اثرات یادگیری الکترونیکی بر رفتارهای پرخاشگرانه ایفا کند. بنابراین، تقویت سلامت روانی دانش آموزان از طریق مداخلات آموزشی و مشاوره ای می تواند به کاهش پرخاشگری و بهره گیری مثبت تر از ظرفیت های یادگیری الکترونیکی منجر شود.