تجربه ی گردشگر

پژوهش حاضر[1] با هدف ارائه ی مدلی برای شیفتگی گردشگر با تأکید بر پیشایندها و پیامدهای آن انجام شده است. روش پژوهش، از نظر هدف، کاربردی و از نظر گردآوری داده های پژوهش، توصیفی از نوع پیمایشی است. جامعه ی آماری تحقیق شامل گردشگران ایرانی است که در سال ۱۳۹۸ و ۱۳۹۹ حداقل یک بار تجربه ی مسافرت به خارج از کشور (ترکیه، مالزی، امارات متحده ی عربی (شهر دبی)، گرجستان، ارمنستان و آذربایجان) را داشته اند. با استفاده از روش نمونه گیری در دسترس، 450 نفر برای مطالعه انتخاب شدند. برای گردآوری داده های پژوهش، از پرسش نامه ی محقق ساخته براساس مبانی نظری و پیشینه ی تجربی مرتبط استفاده شد. تحلیل آماری نیز در دو بخش آمار توصیفی و آمار استنباطی با روش تحلیل مسیر و مدل یابی ساختاری در نرم افزارهای آماریSPSS  و Amos انجام شده است. نتایج نشان داد که پیشایندهای شیفتگی گردشگر شامل هویت مقصد، تجربه ی گردشگر و تصویر درک شده است که تأثیر مثبت و معنی داری در شیفتگی گردشگر داشتند. پیامدهای شیفتگی گردشگر نیز شامل اعتماد گردشگر، وفاداری گردشگر، هم آفرینی، تولید محتوا و تبلیغات شفاهی است که تأثیرپذیری مثبت و معنی داری از شیفتگی گردشگر دارند.