انسانی سازی و امید

 بسیار اندک اند مناطقی از جهان که از آسیب های تعصب، دیگری سازی، تعارض و جنگ در امان مانده اند. حتی در مناطق نسبتاً آرام جامعه، بروز نفرت و تحریک به خشونت در زیر پوسته های زندگی روزمره آماده خروش است. رنج و ویرانی بشر، حتی اگر در مجاورت بلافصل ما نباشد، لااقل بر روی صفحه نمایش های ما به امری عادی تبدیل شده است. برای بسیاری از مردم و جوامع، گویا انسان بودن لزوماً به معنای زیستن در وضعیت فلاکت بار است. فلسفه تعلیم و تربیت در مواجهه با این وضعیت مخاطره آمیز بشریت، چه پیشنهادی برای عرضه دارد؟ این نوشتار «غلبه ترس» را به عنوان عاملی کلیدی در دیگری سازی و انسانیت زدایی بشر برجسته می سازد. در عوض، من معتقدم می توانیم ترس را فراموش کرد، تسکین داده و از بین ببریم، اگر «حقایقی» را که درباره دیگران می دانیم، به پرسش بکشیم؛ اگر مراکز آموزشی با ترویج کنجکاوی و گفت و گو، تنوع را به آغوش بکشند و باِ به رسمیت شناختنِ صمیمیتِ شکننده ی میان مان به یکدیگر بازگردیم.