جن در قرآن

مفسران دو معنا از الْجِنَّهِ در آیه 158 سوره صافات ارائه کرده اند. بیشتر مفسران مراد از این واژه را فرشتگان دانسته اند و تناسب معنای لغوی واژه «الْجِنَّه» با پوشیده بودن ملائکه از حواس ظاهری را دلیل این تفسیر اعلام کرده اند. طبق این دیدگاه، بین خدا و فرشتگان نسبت پدری و دختری برقرار است. گروه دوم مفسران ظاهر لفظ «الْجِنَّه» را در نظر گرفته و مراد از آن را جن شناسانده اند و گفته اند برخی از مشرکان نسبت همسری بین خدا و جن قائل بوده اند. مطالعه حاضر، با ارزیابی دلایل دو گروه از مفسران، قصد دارد علاوه بر واکاوی معنای «الْجِنَّه»، نوع نسب مذکور در آیه را تبیین کند. یافته های این پژوهش نشان می دهد دلایل گروه نخست (بیشینه مفسران) ضعیف است و سیاق آیات نظر گروه دوم را تأیید می کند. افزون بر سیاق، آیات دیگر قرآن نیز به گمان مشرکان در همسری جن و خدا اشاره کرده اند. وجود روایاتی از تابعین، شأن نزول آیه و فرهنگ عرب های پیش از اسلام شواهد دیگری هستند که معنای منتخب را تأیید می کند. بنابراین آیه مورد بحث ساحت خدا را از هر گونه نسبت، به ویژه نسبت همسری با جن، تنزیه کرده است.