تینا بزلی

این مقاله به تحول جنبش های صلح و خود مفهوم صلح از منظر جنبش اعتراضی جان لنون و یوکو اونو [با عنوان] «به صلح مجالی دهید» (۱۹۶۹) می پردازد و نسبت آن با سیاست جهانی معاصر را بررسی می کند. این مقاله استدلال می کند که چشم انداز ایده آلیستی درباره صلح که لنون و جنبش ضدجنگ آن را تبلیغ می کنند، تحت تأثیر واقعیت های «صلح آمریکایی» (پکس آمریکانا) دچار دگرگونی بنیادینی شده است؛ جایی که صلح دیگر از هژمونی و قدرت نظامی ایالات متحده جدایی پذیر نیست. امروزه، چشم انداز صلح مشروط به همسویی با منافع راهبردی ایالات متحده است و از طریق سیستمی پیچیده از حدود ۷۵۰ پایگاه نظامی در سراسر جهان، تحریم های اقتصادی و جنگ های نیابتی محافظت می گردد. شعار ساده انگارانه ضدجنگِ «به صلح مجالی دهید،»، اکنون جای خود را به محاسبات پیچیده تری داده است: «صلح برای چه کسی، تحت چه شرایطی و به چه بهایی؟». این دگرگونی نه تنها نشان دهنده ساده انگاری جنبش های صلح پیشین است، بلکه تغییر بنیادی در چگونگی مفهوم پردازی و پیگیری صلح در عصری را بازتاب می دهد که تعارض با سیستم های  قدرت اقتصادی و سیاسی تنیده شده است.