کا یا لی

فیلسوفان تعلیم و تربیت اغلب به سخن گفتن علیه بی عدالتی تعهد دارند. با این حال، هنگامی که صحبت از وضعیت اسفبار غزه می شود، سکوت خفه کننده ای حکم فرماست. در این مقاله، ماهیت این سکوت و دلایل احتمالی آن را بررسی می کنیم. از یک سو، فیلسوفان تعلیم و تربیت ممکن است بی تفاوت باشند، تمایلی به اظهارنظر تخصصی خود نداشته باشند یا از واکنش های منفی به خاطر اظهارنظر بهراسند. از سوی دیگر، ممکن است برخی ویژگی های ذاتی فلسفه تعلیم و تربیت در این سکوت نقش داشته باشد. اولین ویژگی، به دشواری تلقی این نسل کشی به عنوان مسأله ای آموزشی مرتبط است، زیرا  دشواری عمیق تر آن در بی عدالتی گسترده تر جهانی ریشه دارد. دومین ویژگی، فقدان تنش ها یا معماهای فلسفی در یک خطای آشکار اخلاقی است. دیگران ممکن است پرسش های بلاغی یا هستی گرایانه را مورد توجه قرار دهند، اما صورت بندی این پرسش ها به عنوان موضوعات آکادمیک ممکن است بیش از حد انتزاعی و غیرانسانی به نظر برسد. اگرچه فیلسوفان احتمالاً دلایل زیادی برای سکوت دارند، با وجود این، ما همکاران خود را تشویق می کنیم که برای محکوم کردن بی عدالتی شدیدی که مردم فلسطین همچنان با آن مواجه هستند، سخن بگویند و مسئولیت پاسخگویی را به عهده بگیرند و در مورد سکوت جمعی خودمان تأمل کنیم.