درخت حوزه‌های تخصصی

غزالی در مکتوبات مختلف خویش، تعاریف متعددی برای سعادت ارائه داده است. در نظام فکری غزالی، یکی از واژه های قریب به معنای سعادت، واژه کمال است، که به ما در دریافت چیستی سعادت مدد می رساند. غزالی کمال را از یک جهت به کمال بالذات و بالعرض و از حیث دیگر به حقیقی و وهمی تقسیم می کند و دستیابی به کمال حقیقی را سعادت معرفی می کند. او سعادت را به اقسام مختلفی ـ مطلقه و مقیده، دنیوی (مجازی) اخروی (حقیقی) ـ تقسیم می کند و بر این باور است که سعادت امری ذومراتب است. بر همین مبنا است، که او اگرچه ایمان را به تقلیدی و کشفی تقسیم می کند و هر دو دسته را اهل نجات و بهره مند از سعادت معرفی می کند، اما سعادت مؤمنانی که ایمان آنها از نوع کشفی است، برتر از سعادت افرادی معرفی می کند، که ایمان آنها از نوع ایمان تقلیدی است.

در معرفت‌شناسی‌ معاصر، اهمیت‌ احتجاج‌های‌ شک‌گرایان‌ نه‌ صرفاً‌ به‌ دلیل‌ چالشی‌ است‌ که‌ در قبال‌ امکان‌ دسترسی‌ به‌ معرفت‌ پدید می‌آورند بلکه‌ همچنین‌ از آن‌رو است‌ که‌ ما را در نیل‌ به‌ فهم‌ و تحلیل‌ دقیق‌ معرفت‌ یاری‌ می‌رساند. امروزه‌ علاوه‌ بر آنکه‌ مسائل‌ مربوط‌ به‌ شک‌گرایی‌ به‌طور بارز در کتاب‌های‌ متنوع‌ جدید و در نشریه‌های‌ تخصصی‌ فلسفه‌ دنبال‌ می‌شود حضور غیرمستقیم‌ گرایش‌های‌ شک‌گرایانه‌ را در آرا و دیدگاه‌های‌ فلسفی‌ معاصر مشاهده‌ می‌کنیم‌ که‌ این‌ امر به‌نوبة‌ خود گستردگی‌ و پویایی‌ این‌ مباحث‌ را نشان‌ می‌دهد. در کتاب‌ المحصل‌ و نقد آن‌ که‌ به‌ نقدالمحصل‌ معروف‌ است‌ به‌ تقریرها، تبیین‌ها و نقدهای‌ دربارة‌ احتجاج‌های‌ شک‌گرایانه‌ برمی‌خوریم‌ که‌ از ظرافت‌ها و بداعت‌های‌ خاصی‌ برخوردارند؛ به‌گونه‌ای‌ که‌ در بعضی‌ موارد با تحلیل‌ و تأمل‌ کافی‌ در آنها می‌توانیم‌ نکات‌ ممتازی‌ را در زمینه‌های‌ مرتبط‌ با شک‌گرایی‌ معاصر استخراج‌ نماییم. در این‌ مقاله، در وهلة‌ نخست‌ می‌کوشیم‌ مباحث‌ این‌ بخش‌ از المحصل‌ و نقدالمحصل‌ را تقریر و ساختاربندی‌ کنیم‌ سپس‌ با توجه‌ به‌ جایگاه‌ مباحث‌ تطبیقی‌ در فلسفه‌ و معرفت‌شناسی‌ معاصر به‌ بعضی‌ زمینه‌ها و ملاحظات‌ تطبیقی‌ نیز اشاره‌ نماییم.

بحث‌ از علم‌ حضوری‌ و نقش‌ آن‌ در معرفت‌شناسی‌ اسلامی‌ به‌ عنوان‌ مبنایی‌ترین‌ اصل‌ معرفت‌ و شالودة‌ علم‌ حصولی، از ویژگیها و امتیازات‌ فلسفة‌ اسلامی‌ نسبت‌ به‌ فلسفة‌ غرب‌ است‌ و همین‌ خصوصیات‌ سبب‌ شده‌ است‌ که‌ بسیاری‌ از معضلات‌ فلسفی‌ و فکری‌ که‌ در فلسفة‌ غرب‌ همچنان‌ ناگشوده‌ باقی‌ مانده‌ است‌ در فلسفة‌ اسلامی‌ پاسخ‌ داده‌ شود و برای‌ آنها راه‌ حلی‌ ارائه‌ گردد. این‌ مقاله‌ ضمن‌ یک‌ بررسی‌ تاریخی‌ و عالمانه‌ دربارة‌ علم‌ حضوری‌ و با هدف‌ اثبات‌ مطلب‌ فوق، به‌ پاسخ‌ این‌ سؤ‌ال‌ها می‌پردازد: آیا فلسفة‌ اسلامی‌ همان‌ فلسفة‌ افلاطون‌ و ارسطو است‌ یا آنکه‌ در عین‌ بهره‌مندی‌ از همة‌ اینها به‌ افق‌هایی‌ فراتر دست‌ یافته‌ و نظامی‌ به‌ مراتب‌ کاملتر از آنان‌ را ارائه‌ کرده‌ است؟ و در صورت‌ دوم‌ عناصر مهمی‌ که‌ سبب‌ این‌ تفاوت‌ شده‌اند کدامند؟ مؤ‌لف‌ دانشمند(ره) در بررسی‌ تاریخی‌ خود، دیدگاههای‌ فلاسفة‌ بزرگ‌ یونانی‌ و اسلامی‌ از افلاطون‌ تا غزالی‌ را مورد توجه‌ قرار می‌دهد

برخی مدعی هستند شیعیان سده های نخستین، رویکردی بشری به امامت داشته اند. یکی از عالمانی که با استناد به برخی عبارات متشابه، به عنوان نماینده قرائت بشری از امامت معرفی شده، ابن قبه رازی است؛ اما با بررسی آرای وی درباره ویژگی های امامان معلوم می شود ابن قبه امامان را دارای ویژگی های زیر می دانسته است: 1. وجوب طاعت، 2. حجیت، 3. منصوص و منصوب بودن از جانب خداوند، 4. علم الهی، 5. قدرت الهی (معجزه)، 6.عصمت. بنابراین هرگز نمی توان او را گواهی بر وجود عالمانی با قرائت بشری از امامت، معرفی کرد.

در علم اخلاق، از حسن و قبح سخن می رود و اخلاق بر اخلاق از دیدگاه اشاعره و معتزله مدار حسن و قبح می چرخد، اعم از آن که در حوزه عقاید یا اوصاف نفسانی و یا افعال باشد. نگارنده در مقاله حاضر، اخلاق را از دیدگاه دو مکتب کلامی اشاعره و معتزله بررسی کرده است. معتزله به حسن و قبح ذاتی و عقلی افعال معتقدند و آن را از لوازم اساسی عدل الاهی می دانند. آنان همه افعال الاهی را حَسَن و زیبا می دانند و برآنند که خدا فعل قبیح انجام نمی دهد و در انجام واجبات، اخلال نمی ورزد. صفت عدل به صفات اراده و قدرت مطلق الاهی بازمی گردد؛ این صفات به شناخت توحید و مطلق صفات خداوند می انجامد. شناخت توحید و اثبات قدیم بودن خدا، بر آزادی اراده و اختیار انسانی در افعالش متوقف است و صحت این امور نیز به عقل توقف دارد نه نقل؛ در غیر این صورت، به فروپاشی نظام اجتماعی، بطلان قانون علّیت و نیز به نابودی شرع و دین می انجامد. در برابر این دیدگاه، اشاعره به حسن و قبح الاهی و شرعی افعال پایبندند. آنان به عدل خدا باور دارند اما نه با تعریفی که معتزله قائل است؛ بلکه به اعتقاد ایشان هر کاری که خدا انجام دهد، عین عدل است. بنابراین، آنان حسن و قبح افعال را ذاتی نمی دانند و به تبع، برای عقل در کشف حسن و قبح، ارزشی قائل نیستند؛ بلکه آفریننده حسن و قبح را خدا و فرمان الاهی می دانند. در نظر آنان نیز حسن و قبح افعال، به اراده و قدرت مطلق الاهی بازگشت دارد که هر دو صفت از صفات ذات به شمار می آید. نکته دیگر، آن است که هر دو مکتب در عقلی بودن برخی از معانی حسن و قبح، دیدگاهی مشترک دارند؛ تنها در استحقاق مدح و ثواب و ذم و عقاب، عاجلاً و آجلاً، اختلاف نظر وجود دارد. سرانجام این که در دستگاه کلامی معتزله و مطابق تفسیر آنان از حسن و قبح افعال، نگاه و توجه، بیش تر «انسان مدارانه» است؛ حال آن که در دستگاه کلامی اشاعره، تأکید بیش تر الاهیاتی و «خدامحور» می باشد.

وحدت گرایی در هستیشناسی از دیدگاه ملاصدرا و اسپینوزا به دلیل شباهت قابل توجه این دو در برخی جهات مهم شخصیتی، سبک و غایت فلسفه ورزی، موضوعی درخور پژوهش است. افزون بر آن، دو فیلسوف یادشده مفاهیم مشترکی از قبیل وجوب ذاتی، موجود قائم به ذات، عینیت صفات با ذات، بیهمتایی، عالیترین مرتبة بساطت، ثبات و تغییرناپذیری، سرمدیت و نامتناهی را به کار بسته اند. صدرا این ویژگیها را به حقیقت وجود و اسپینوزا آنها را به جوهر نسبت میدهد. هر دو نیز تصریح و تأکید دارند که این موجود خداست. البته تفاوت هایی نیز در مبانی آنها وجود دارد؛ ولی شباهت ها غالب است. بر این اساس، نمیتوان اسپینوزا را «پانته ایست» خواند.

هرچند در منظومهٴ اشراقی سهروردی، فقط یک رساله به عشق اختصاص یافته است، با این حال وی حقِّ حقیقت سه گانهٴ حُسن، عشق و حزن را در همین مجال اندک ادا نموده است. در رسالهٴ فی حقیقةالعشق، سه گانهٴ حُسن، عشق و حزن، منشأ مابعدالطبیعی دارند و از عقل کل ناشی شده اند. این اقانیم سه گانه، سه اصل آسمانیاند، که یک بار در داستان آدم و ملائکه و بار دیگر به نحو کامل تر در داستان یوسف (ع)، یعقوب(ع) و زلیخا متجلی میشوند. در اندیشهٴ اشراقی، این سه گانهٴ ازلی با حفظ هویّت ملکوتی خویش به جهان مادی ما میآیند و هر یک مظهری مییابند. سهروردی، در رسالهٴ فی حقیقةالعشق (مونس العشّاق)، در مراحل و مراتب مختلف از عشق حکایت میکند. در این حکایت، هم به فکر مابعدالطبیعی یونانی نظر دارد و هم به اندیشهٴ مغانی و هم از اشارات و لطائف قرآنی بهره میگیرد. از این رو، رسالهٴ عشق سهروردی چون بسیاری دیگر از آثار وی محل تلاقی سه سنت بزرگ ایرانی ـ اسلامی ـ یونانی است، بی آنکه بویی از التقاط به مشام برسد. در فضای آکنده از عطر جان فزای جاویدان خرد، از تقریب و ترکیب این سنن معنوی، حقیقت واحدی که همان معنای اشراقی مهر است، به ظهور میرسد. این پژوهش بر آن است تا راز آفرینش اقانیم سه گانه(حُسن، حزن و عشق) و جایگاه آنها را در جهان شناسی و معرفت شناسی اشراقی بررسی نماید تا تمهید مقدمه ای باشد بر حکمت هنر اشراقی.

شیخ الرئیس در بحث قوه واهمه باورهای خاصی دارد، از آن جمله جسمانی بودن قوه واهمه است. از منظر این فیلسوف میان قوه واهمه و دستگاه ادراکی انسان ارتباط ویژه ای برقرار است. به علاوه میان واهمه و بدن ارتباطی تنگاتنگ وجود دارد. او این تاثیر و تاثر را به گونه ای خاص تبیین کرده است. ما در این مقاله درصددیم ضمن آوردن دلایل وافی و کافی شیخ در نوشته هایش بر تعامل قوه واهمه و ارتباط آن با قوای فعاله دیگر از جمله نفس ناطقه و مراتب گوناگون آن، نتایج حاصل که منطبق بر روشمندی فلسفه مشاء است، بگیریم و در این خصوص سعی خواهیم کرد تاثیرات واهمه را بر حواس ظاهر و حواس باطن از منظر شیخ به تماشا گذاریم.

«قانون کارما» (karma) و فرضیه «بازپیدایی» (rebirth) از موضوعات مهمی است که با مسئله حیات پس از مرگ، جبر و اختیار، و تقدیر و سرنوشت انسان ارتباط دارد. از این رو، در ادیان و مکاتب فلسفی هند مطرح و تقریباً مورد قبول کلیه آن ها بوده است و شالوده عقاید فلسفی آن ها را تشکیل می دهد. کارما به معنای عمل و عکس العمل است؛ یعنی هر عملی چه خوب و چه بد دارای عکس العملی است. همه آن ها همچنین، اعتقاد دارند که نظام عالم در نظام اخلاقی انسان ها منعکس می شود. درخصوص منشأ مفهوم کارما در میان محققان اختلاف نظر وجود دارد. برخی معتقدند کارما ریشه ودایی (vedic) دارد، برخی نیز ریشه اعتقاد به کارما را در اعتقادات قبایل بومی ماقبل ودایی می دانند. در اوپانیشادها (Upanishads) نیز کارما و فرضیه بازپیدایی مطرح بوده و صریحاً به جدایی روح از بدن اشاره شده است. در گیتا (Gita) نیز صریحاً، به قانون کارما و بازپیدایی اشاره شده است. در آیین های بودایی و جین نیز اعتقاد به کارما وجود دارد. در آیین بودا، از واژه ای به نام سامسکارا (smskara) استفاده شده است که به معنای نیرو، اراده، ساختن، و به هم آمیختن است. در آیین جین نیز به سرگردانی روح در سلسله مراتب هستی اشاره شده است و اعتقاد آن ها این است که باید ازطریق اصول اخلاقی و رهبانی روح را از زندان تن آزاد کرد. در میان متفکران معاصر هندی، اوروبیندو (Aurobindo) مسئله کارما را، به طور جدی، بررسی کرده است. اساساً، این موضوع یکی از دغدغه های اولیه او بوده و در چهارچوب نظریه تکاملی خود به آن پرداخته است.