درخت حوزه‌های تخصصی

مقاله حاضر درباره امکان و عدم امکان رؤیت، و در فرض امکان درباره وقوع و عدم وقوع آن بحث می کند، ادله طرفداران امکان و عدم امکان و نیز ادله معتقدین به وقوع را مطرح و درباره آنها داوری می کند و حاصل مباحث آن، عدم امکان رؤیت و به اولویت، عدم وقوع آن می شود.

نظریه علامه طباطبایی درباره نظام فیض با نظریه حکیمان مشایی از جهت اعتقاد به وجود سلسله طولی در میان موجودات و پذیرش سه حلقه، مشابهت دارد و از جهت عدم انحصار عقول طولی به ده عقل، و اعتقاد به عالم مثال و قطع پیوند نظام فیض با طبیعیات قدیم متفاوت است. نظریه علامه با حکیمان اشراقی نیز از جهت تبیین پیدایش کثرت بر مبنای سلسله طولی، پذیرش عقول طولی و عرضی، عدم انحصار عقولی طولی به ده عقل و اعتقاد به عالم مثال و عالم ماده تشابه دارد، اما از جهت قطع پیوند نظام فیض با طبیعات قدیم و پذیرش اصالت وجود متمایز می گردد و نظریه علامه طباطبایی با نظریه ابوالبراکات بغدادی از حیث قطع پیوند نظام فیض با طبیعیات قدیم تشابه و از جهت پذیرش سلسله طولی در میان موجودات تفاوت دارد و با عطف توجه به مباحث مختلف در ترسیم نهایی نظریه علامه می توان به شش ویژگی اشاره کرد که عبارتنداز: قطع پیوند نظام فیض با هیات قدیم، پذیرش نظریه عقول و عالم مثال، طرح بحث بر مبنای اصالت وجود و تشکیکی بودن مراتب وجود، عدم پذیرش وجود منبسط به عنوان صادر اول، چگونگی پیدایش کثرت در عقول.

تقویم هندو مملو از روزهایی است که بنابر مناسبتهای خاص از دیدگاه هندوان، مبارک و مقدس به حساب می آیند و جشنهایی در آن ایام بر پا می شود که همه آنها ریشه در مذهب هندو دارد. ریشه همه این جشنها را می توان در اساطیر هندو و در زمانهای گذشته یافت. بر این مبنا نخستین دلیل بر پایی این جشنها، در زمانهای گذشته، یاد بود خدا(خدایان) و یا قهرمانان وابسته به آن خدا یا خدایان بوده است. جشنهای هندوان بعدها رو به فزونی نهاد، البته امروزه برخی از آنها کمرنگ شده و برخی شهرت بسیار یافته است و مردم به آنها بسیار توجه می کنند. بعضی از این مراسم مربوط به تولد قهرمانان و گروهی نیز مربوط به چرخش فصلهاست. جشنهای دیگر نیز ریشه در مذهب و اساطیر و حکایات معروف مذهبی دارد. از سوی دیگر، این جشنها و مراسم دینی وابسته به آن بیانگر تنوع و در عین حال متحد بودن هندوهاست. این نوشتار به معرفی اهم این جشنها و اعیاد مذهبی می پردازد. مقدمه در آئین هندو، اعیاد و جشنهای فراوانی وجود دارد که همه از رنگ و لعاب مذهبی برخوردار است. تقویم هندو مملو از روزهایی است که بنابر مناسبتهای خاص از دیدگاه هندوان، مبارک و مقدس به حساب می آیند و جشنهایی در آن ایام برگزار می شود که همه آنها ریشه در مذهب هندو دارد. البته بعضی از این جشنها را همه هندوان انجام می دهند و در آنها شرکت می کنند، اما برخی دیگر به مناطق خاصی تعلق دارد. تقویم هندو یکی از چندین تقویمی است که در شبه قاره هند استفاده می شود. در این تقویم قمری، سالهای کبیسه مصادف با سا لهای کبیسه در تقویم گریگوری(1) است. مبدا این تقویم دوره ساکا است که در اعتدال بهاری سال 79 ق.م. آغاز شد...

" بیش از یکصد سال است که زبان شناسان غربی و شرقی مبادرت به تحقیق و تفحص درباره ی متون قدیم اوستای نموده، نظریات و تفسیرهای مختلفی را در این راستا ارایه کرده اند. گرچه این تفاسیر در خور توجه اند، اما بسیاری از نکات مذهبی موجود در این متون، هنوز مجهول و ناشناخته باقی مانده است. هدف از پژوهش حاضر، بررسی گاهان از دو جنبه ی زبان شناسی و مذهبی است. از لحاظ زبان شناسی، چگونگی نگارش متون گاهانی و بخش های پنج گانه ی آن، بررسی شده و جنبه ی مذهبی آن، که موضوع اصلی در این پژوهش است، به معرفی اهورامزدا به عنوان خدای یگانه و آفرینش جلوه هایش درگاهان، می پردازد. تالیف گاهان به عنوان سروده های زردشت، دقیقا مربوط به زمانی است که «خدا» در اندیشه ی مردم به گونه ای انتزاعی درآمده بود و تاکید زردشت بر یکتا پرستی، از میان این نصوص کهن کاملا به چشم می خورد. «سپند مینو»، «اشه»، «وهومنه» و «آرمییتی»، عناصر الهی و قابل پرستشی هستند که درگاهان به عنوان جلوه های اهورا مزدا مطرح شده و آفریده ی او به شمار می روند. آنها دارای مقاوم الوهیت اند و به عنوان هسته ی مرکزی آیینی، پدیده های الهی کم اهمیت و بالقوه ای- که در یسن هفته ها نیز حضور می یابند- تابع آنها می شوند. بعدا در اوستای متاخر آنها نام «امشاسپندان» را به خود می گیرند."