دو امام در برابر صلح صلح امام حسن علیه السلام (1)
حوزه‌های تخصصی:
فیلترهای جستجو:
فیلتری انتخاب نشده است.
نمایش ۷٬۰۶۱ تا ۷٬۰۸۰ مورد از کل ۱۱٬۳۱۳ مورد.
چالش های فراروی شیعه در جهان معاصر
منبع:
شیعه شناسی ۱۳۸۲ شماره ۲
حوزه‌های تخصصی:
فاطمه(س) اسوه حیات زیبا
سکولاریسم یا مصادره مذهب
موسی و عبد صالح
پرتوى از خورشید سامرّا
سرمقاله فراست مؤمنانه
منبع:
هفت آسمان ۱۳۸۲ شماره ۱۸
حوزه‌های تخصصی:
آرامش نیلوفری (مروری بر عنصر نیایش در آیین بودا)
حوزه‌های تخصصی:
با زرتشت بر فراز هزاره ها (گزارشی از بزرگداشت سه هزارساله فرهنگ زرتشتی)
حوزه‌های تخصصی:
روزنه ای به مفاهیم ادیان در دایرة المعارف ها: دایره المعارف مریام وبستر (خدا، اب)
حوزه‌های تخصصی:
مدینه آرمانی دینی
منبع:
موعود ۱۳۸۲ شماره ۴۱
حوزه‌های تخصصی:
کلام (راز آفرینش)
منبع:
صباح ۱۳۸۲ شماره ۹ و ۱۰
حوزه‌های تخصصی:
دین پژوهی(ایمان)
نقد مبانی سلفیه در توحید(مقاله علمی وزارت علوم)
حوزه‌های تخصصی:
سلفیه اصطلاحی نو ظهور در تاریخ اندیشه اسلامی است که گروهی از اهل حدیث و پیروان احمد بن حنب ابن تیمیه و محمد بن عبدالوهاب برای خویش برگزیده اند انان در روش شناخت نقل گرا و در فهم نقل ظاهر گرا هستند عقل را شایسته فهم مسائل الهی ندانسته و رسالتش را تنها فهم درست سخنان سلف می دانند بر مبنای هستی شناسی سلفیه خدا موجودی آسمانی و نشسته بر عرش در آسمان هفتم است صفات خبری زاید برذات همچون یده نفس و وجه دارد و در قیامت به چشم سر دیده خواهد داشت آنان در تبیین و تفسیر اینگونه صفات الهی از حیث معناشناسی بر اس اس اصل ظاهر گرایی در قران و سنت و به تبعیت از برخی اهل اثر و اصحاب حدیث به معنای ظاهری و عامیانه این صفات بسنده کرده و آنان را تاویل نمی کنند در نتیجه با پذیرش این مبانی توحید سلفیه تنها با وحدت عددی سازگار است و توحید حقیقی به معنای ذات بی مانند بسیط مبرای از هرگونه ترکیب ثابت نمی شود در این مختصر مبانی سلفیه در توحید به خامه نقد کشیده شده است
هرمنوتیک هیدگر
منبع:
معرفت ۱۳۸۲ شماره ۷۴
حوزه‌های تخصصی:
از تفکیک تا الحیاة
منبع:
بینات ۱۳۸۲ شماره ۳۹ و ۴۰
حوزه‌های تخصصی:
دلیل آفتاب(بررسى تطبیقى آراى کلامى و عرفانى مولوى در باب اسما و صفات حق تعالى)
حوزه‌های تخصصی:
چکیده
در قرآن کریم و در عرف متکلمان مسلمان آنچه بهعنوان جایگزین نام اللّه یا در وصف او بهکار مىرود، اسم (جمع آن اسماء) اللّه نامیده مىشود. این که آیا مىتوان خداوند را با نامها و اوصافى خطاب کرد که در قرآن، سنّت و اجماع نیامده و یا آنکه اسماءاللّه توقیفى است؛ یعنى مقیّد به ذکر آنها در منابع مذکور است، از جمله موارد اختلاف مهم اندیشمندان عالم اسلام، بهویژه متکلمان و فلاسفه مسلمان بوده است. اختلاف دیگر آنان این بوده که آیا آنچه بهعنوان اسماء اللّه اطلاق کردهاند، با مسمایشان عینیت دارد یا بهکلى بیگانه است؟
از فِرَق عمده کلامى و غالب اهل سنّت حنبلى و اشعرى بر توقیفیت اطلاق اسما و به عینیت آنها با مسمایشان باور داشتهاند، در هر دو مورد معتزله و شیعه در موضع مخالف ایستادهاند، ولى ماتریدیه با وجود عدم قبول توقیفیت اسماى خداوند، گرچه به عینیت این اسما با مسمایشان اعتقاد راسخ ندارند، لزوما منکر عینیت اسما با ذات و صفات حق نیست.
جلالالدین محمد مولوى (متوفاى 672)، از سویى، در آثارش خداوند را با نامهاى بىشمارى از قبیل: خورشید، آفتاب، دریا، دوست، معشوق، یار، دلبر، خلیفه، شاه، مادر، عروس، صید، صیاد و ... خوانده، اما به منصوص بودن آنها مقید نبوده است و از سوى دیگر، توصیف و اسم شایسته حضرت حق، را چون شب قدر، گمشده در اینها مىداند، اما در هر دو مورد اشعرى نیست و موضعى ماتریدى دارد. با توجه به نظرى که در باب گوهر ایمان و سابق دانستن رحمت الهى دارد، نیت گوینده را بر اقوال او مقدم و مایه نجات مىشمارد.