بررسی نسبت معنای زشتی در فلسفه قرون وسطی با معنای زشتی در زیبایی شناسی جدید
آرشیو
چکیده
مفهوم زشتی و ماهیت آن متاثر از هستی شناسی آن در طول تاریخ زیبایی شناسی تحول داشته است. در این مقاله از دو حیث به زشتی پرداخته شده است. ابتدا از مفهوم زشتی بحث می شود و تحلیلی از زشتی و معنای آن ارائه می شود و سپس به هستی شناسی زشتی یعنی وجودی یا عدمی بودن آن پرداخته می شود. در فلسفه یونان زشتی امری عدمی بود. همین معنا از زشتی در قرون وسطی از سوی حکیمانی چون قدیس آگوستین و توماس آکوئیناس پذیرفته شد. زشتی در این زمان نقص در صورت بود. در عالم بی صورتی محض نداریم و هر چه از وجود بهره دارد دارای صورت است، بنابراین زشتی محض نیز در این عالم نداریم. آنچه ممکن است زشت پنداشته شود در حقیقت کمتر زیباست نه زشت. زشتی در این زمان مساوق با شر است. در زیبایی شناسی جدید، زشتی تبدیل می شود به امری وجودی. یعنی پذیرفته می شود که اشیایی وجود دارند که حقیقتن زشت هستند و آنچه مورد سوال است کیفیات و عوارض آنها و نسبت ما با آنها است.Examining the relationship between the meaning of ugliness in medieval philosophy and the meaning of ugliness in modern aesthetics
The concept of ugliness and its quiddity is affected by its ontology changed. In this article the ugliness is discussed from two sides. At first the concept and quiddity of ugliness is discussed and is tried to give the analysis from ugliness and its meaning and then the ontology of ugliness is discussed; is it an existing category or nonexistent one. In Greek philosophy the ugliness was the nonexistent category. This point about ugliness was accepted by medieval philosophers like St. Augustine and St. Aquinas. The ugliness in that period was the formlessness but there is no pure formlessness thing in the universe. Everything has form and because it exist. The things that maybe imagine ugly, in fact are less beautiful. In that period ugliness was equivalent with evil. But in modern aesthetic ugliness become an existing category. It means that there is some ugly things in the universe and the question is about their feature not their existence.
تبلیغات
