تجربه هنری به مثابه تجربه دینی 2
آرشیو
چکیده
یکی از پرسش های دیرین در میان پژوهشگران و فیلسوفان هنر این است که آیا خلق اثر هنری توسط هنرمند جنبه ابزاری دارد و به مثابه وسیله ای برای بیان حقیقت یا واقعیت است یا اینکه هنر به منزله ظهور و آشکار سازی تجربه شخصی، خصوصی و درونی هنرمند است که در قدم نخست خلق اثر هنری وجه آفرینشی دارد و وجه ابزاری یا وسیله ای ندارد. گویی هنرمند با اثر هنری سخن می گوید و احساسات، عواطف و منویات درونی خود را آشکار می سازد و سپس در مرحله بعد اثر هنری می تواند وجه ابزاری داشته باشد. بر این اساس پرسش اساسی در این مقاله این است که اگر اثر هنری را برآمده از تجربه درونی هنرمند بدانیم و اینکه میان هنرمند و اثر او ارتباط منطقی و وجودی وجود دارد، در این صورت هر فردی نمی تواند اثر هنری فاخر بیافریند زیرا اثر هنری از عمق و درون هنرمند می جوشد و هنرمند باید تبحر، قابلیت و خلاقیت های فردی و آزادی لازم را داشته باشد تا بتواند به ابداع و نوآوری و خلاقیت هنری دست زند و در غیر این صورت هیچ گاه نمی تواند اثری عمیق و فاخر خلق کند. از طرف دیگر ادعای مقاله این است که تجربه هنری همانند تجربه دینی است. پاره ای از دین پژوهان در باره دین بر این باور هستند که دین نیز بیش از آنکه صرفا مجموعه ای از اعتقادات و باورها باشد، نوعی تجربه درونی و شخصی نسبت به مفاهیم دینی است، به طوری که از دیدگاه آنان دین همان تجربه دینی است. حتی اگر معتقد به اندیشه این دسته از دین پژوهان نباشیم و دین را به تجربه دینی تقلیل ندهیم، باز می توان گفت تجربه دینی نوعی مواجهه شخصی و خصوصی با خداوند و دیگر مفاهیم دینی است و بهترین وجه دین این است که انسان از خداوند و دیگر باورهای دینی تجربه فردی داشته باشد. در این مقاله تلاش بر این است تا اثبات شود که تجربه هنری نزدیک به تجربه دینی است و هر دو از حیات و سرزندگی برخوردار هستند و میان اثر هنری با هنرمند همانقدر رابطه وجودی و علی و معلولی وجود دارد که میان دیندار و تجربه دینی اینچنین است.Artistic Experience as Religious Experience
A long-standing question among art researchers and philosophers is whether the creation of an artwork by an artist has an instrumental aspect, serving as a means to express truth or reality, or whether art is a manifestation and disclosure of the artist's personal, private, and inner experience, where the creation of the artwork is primarily a creative act without an instrumental or utilitarian purpose. It is as if the artist speaks through the artwork, revealing their inner feelings, emotions, and desires; only subsequently can the artwork take on an instrumental role. Based on this, the fundamental question of this article is that if we consider the artwork to stem from the artist's inner experience, and that there is a logical and existential connection between the artist and their work, then not everyone can create a sublime artwork. This is because the artwork gushes forth from the depth and inner self of the artist, who must possess the necessary expertise, capability, individual creativity, and freedom to undertake artistic invention, innovation, and creativity. Without these, one can never create a deep and sublime work. On the other hand, the article's claim is that artistic experience is akin to religious experience. Some religious scholars believe that religion, more than merely being a set of beliefs and convictions, is a type of inner and personal experience concerning religious concepts, to the extent that from their viewpoint, religion is the religious experience. Even if we do not subscribe to the ideas of these scholars and do not reduce religion to religious experience, we can still say that religious experience is a kind of personal and private encounter with God and other religious concepts, and the best aspect of religion is for a human to have an individual experience of God and other religious beliefs. This article strives to prove that artistic experience is close to religious experience, and both are endowed with vitality and liveliness. Furthermore, the existential and causal relationship between the artwork and the artist is comparable to the relationship between the religious person and their religious experience.
تبلیغات
